Lieve allemaal,

Vanwege veel drukte en het overlijden van oma is het een tijdje geleden dat jullie een blog van mij hebben gezien. Op 31 januari werd ik s’ochtends door pap en mam gebeld dat het nu toch wel erg slecht ging met oma en ik naar tickets moest gaan kijken. Nog geen 2 uur later was mijn ticket voor de avond vlucht geboekt. Vlak voordat ik in de taxi stapte om naar het vliegveld te gaan belde mama dat oma heel rustig in de armen van tante lolly en mama was ingeslapen. De begrafenis was echt een heel erg mooi afscheid maar wat zullen we oma missen!

Na de eerste dag op mijn nieuwe project was ik gelijk verliefd op dit project! Het is een school voor kinderen met een lichamelijke handicap maar de afgelopen jaren zijn er ook veel kinderen met het syndroom van down, autisme en andere verstandelijke beperkingen bij gekomen. Er zitten ongeveer 150 kinderen op de school waarvan 90% daar ook slaapt. Ze gaan hier naar school in termijnen van 3 maanden en dan gaan ze een maand naar huis. S’ochtends heeft Frank (coördinator doingood) mij voorgesteld op dit project en middags ben ik mee gaan kijken in de klassen. Die middag na de lunch ging ik naar Primary 6 om kennis te maken met de kinderen. Ze hadden wel 100 vragen over waar ik vandaan kom. Toen we op het onderwerp 'gehandicapt' kwamen vertelde ik dat mijn oom zowel lichamelijk als geestelijk gehandicapt is waarop een meisje uit die groep zegt 'maar in europa heb je toch een pilletje waardoor je niet meer gehandicapt bent'. Ik schrok daarvan dus heb ik die middag thuis een powerpoint presentatie op mijn laptop gemaakt met foto's van gehandicapte kinderen die ik in mijn afgelopen stages heb begeleid en daarbij uitgelegd dat je een handicap niet altijd aan de buitenkant kan zien. De meeste kinderen van die groep begrepen het daarna maar tot nu toe is er nog steeds een jongen in die groep die denkt dat er echt een pilletje is.

Ik werk vooral samen met Umar, hij is de ergotherapeut op dit project en hij heeft veel kennis over de omgang met dit soort kinderen dus als ik er even niet uit kom kan hij mij heel goed helpen. Hij heeft mij 8 kindjes toegewezen waar ik mee aan de slag ga. Dit zijn vooral kindjes met concentratie en gedrag problemen. Elke dinsdag is er 'TAC PAC' (stimuleren van zintuigen d.m.v. snoezelen) en op donderdag gaan we zwemmen met een groepje kinderen. Vrijdag ochtend gaan we de klassen rond om te kijken of er problemen zijn met de rolstoelen en daarna gaan we het (proberen te) repareren. Er zitten veel gaten in de paden op het project dus ik wil de komende tijd gaan kijken of ik ze kan helpen met de financiering zodat ze deze gaten kunnen vullen en de rolstoelen niet meer zo makkelijk omvallen.

Ik vind dit project o.a. zo bijzonder vanwege de mensen die er werken. Voor mensen met een handicap is het leven in Afrika kneiter hard. De mensen die op dit project werken geven geen oordeel maar proberen de kinderen echt wat bij te leren. Op de jongste groep werkt o.a. Isabel, zij komt uit Nederland maar woont in Uganda en werkt al 3.5 jaar als vrijwilliger op dit project.

Volgende week komen mam en tant naar Uganda, ik kijk er naar uit om ze alles te laten zien hier. Vandaag ben ik al op de helft van dit avontuur, zo'n gave ervaring die voorbij vliegt!

'Be the change that you wish to see in the world -Mahatma Gandhi'