30 maart 2017

2 maanden geleden werd bekend dat er een sponsor gevonden was voor een stand correctie aan voeten en benen van 8 kinderen van dit project. Afgelopen donderdag 30 maart zijn we met die 8 kinderen naar het ziekenhuis gegaan. Toen we de kinderen uit de klas haalden om naar het ziekenhuis te gaan kwamen we (ik en een andere vrijwilliger) erachter dat de kinderen er niet van op de hoogte waren. Een aantal van hen zijn te jong om het te begrijpen maar de oudere kinderen die het begrepen waren natuurlijk in shock.

Aangekomen in het ziekenhuis met de Matatu (minibus voor 9 personen maar 15 past ook… vinden ze) hebben we met de kinderen zitten wachten en ze gerustgesteld dat die dag de operatie nog niet zou zijn maar de dag erna. Alle kids werden één voor één bekeken door de arts door alleen een keer langs te lopen en dan schreef hij op wat er moest gebeuren. Vervolgens kwamen de ouders van de kinderen die in het ziekenhuis moesten blijven omdat die de volgende dag geopereerd werden. Als de kinderen geopereerd konden worden dan moet een van de ouders of een verzorger komen om te tekenen en bij de kinderen te blijven voor 2 weken. Bij 6 kids was dit het geval maar bij 2 jongens helaas niet. Ik heb hun verhalen hieronder beschreven.

Kato Tobius:

Kato is een jongen van 16 jaar oud. Hij zit nu in Primary 7 en gaat hoogstwaarschijnlijk dit jaar slagen want het is een slimme jongen! Het enige wat hem in de weg staat waarom hij niet naar een reguliere school kan is de Z vorm in zijn linker voet waardoor hij mank loopt. Hij was een van de jongens die deze operatie gesponsord kreeg. Toen we in het ziekenhuis zaten kwamen zijn ouders niet opdagen. We hebben ze een aantal keer gebeld waarop uiteindelijk de vader zei dat die onderweg was. Na 5 keer bellen en 1,5 uur verder was zijn vader nog steeds nergens te bekennen. Vanaf dat moment kreeg Kato tranen in zijn ogen (inclusief mijzelf) maar probeerde hij het weg te slikken. Emoties tonen in Afrika is niet zo van zelfsprekend. Uiteindelijk zei zijn vader dat die toch niet kon komen dus vroegen we of hij iemand anders kon sturen. Hij zou ons terug bellen om te laten weten of dat was gelukt maar helaas heeft hij nooit terug gebeld. Ik heb een tijdje met hem zitten praten maar op alle vragen die ik stelde (is er geen geld voor vervoer naar het ziekenhuis? Kunnen de ouders geen vrij krijgen van werk? Heb je een oom of tante in de buurt wonen? Enz.) kreeg ik niet echt een antwoord. Het was een gevoelig onderwerp. Ik heb toen gevraagd aan de ergotherapeut die mee was of hij iets wist over het leven van zijn ouders en hij vertelde me dat ze niet heel actief zijn met hem. Dat was dan ook de reden dat hij ze een aantal weken geleden al had ingelicht over deze operatie zodat ze iets konden regelen voor hem. Maar nee. Je wilt geen oordeel trekken natuurlijk maar dit maakt mij zo kwaad en verdrietig van binnen.

Kato; ‘my parents disappointed me’

Cizza Maxime:

Cizza is een jongen van 19 jaar oud. Hij zit nu in Primary 6 en stroomt dit jaar in bij primary 7 omdat hij goede resultaten heeft. Cizza heeft constant een stekende pijn in zijn boven been vanwege een infectie. Aan deze infectie moet hij geopereerd worden anders bestaat de kans dat zijn been geamputeerd moet worden. De infectie begon in zijn knie en heeft zich nu uitgebreid tot in zijn bovenbeen en mocht er niet snel wat gebeuren dan kan de infectie ook aan slaan op de rest van zijn lichaam, levensgevaarlijk dus. Ook zijn ouders zijn vaak gebeld en dit verhaal is aan ze uitgelegd maar haast hebben ze niet. De ouders zeiden dat ze tijd zouden maken de volgende keer dat deze kans zou komen. Ook nadat de ergotherapeut ze heeft gebeld en uitgelegd hoe hard deze operatie nodig is voor hem..

Cizza; ‘I can still live my life with one leg’

5 April 2017

Umar (de ergotherapeut waar ik veel mee samen werk) vroeg aan mij of ik in de middag mee wilde naar het ziekenhuis om de zoon van de schoonmaakster van het project te bezoeken. Hij vertelde me dat hij ziek was. Mijn verwachting was dat hij daar naar toe ging als ergotherapeut om iets te betekenen voor die jongen. We stapte in het busje en ook 5 leraren stapten in om mee te gaan dus toen begon ik me af te vragen wat er precies met hem aan de hand was. Ik vroeg aan Umar wat voor ziekte hij precies had en hij vertelde me dat hij Tb(Tuberculose) had. Ik wist daar eigenlijk heel weinig over dus wist ik niet wat ik kon verwachten.

Aangekomen in het ziekenhuis treffen we een huilende moeder aan in de gang. De leraren gaan om haar heen staan, ik houd een beetje afstand, en voordat ze beginnen te bidden zegt Umar ‘kom je erbij staan we gaan bidden’. Nog niet wetende hoe erg de situatie is. Na het bidden vraag ik aan Umar hoe erg de situatie is en hij verteld me dat hij echt op sterven ligt. Vervolgens nodigt de moeder ons uit om de kamer waar haar zoon (24 jaar) ligt en ik houd me op de achtergrond en loop niet gelijk mee. De moeder ziet dat en zegt dat ook ik mee moet komen. We liepen de kamer in en ik zie een jonge jongen met een zuurstofmasker vechten voor zijn leven. Hij kijkt mij aan en wat vond ik dat erg zeg... Hij sloeg met een hand hard op zijn bed omdat zijn zuurstof op bleek te zijn dus die moest snel verwisseld worden. Ik liep al snel de kamer uit waarop de rest volgende maar eigenlijk niemand die emotie toonde. De moeder van de jongen was erg verdrietig maar niemand die haar een knuffel gaf. Aan de andere kant waren de meeste leraren er wel voor haar en dat vond ik mooi om te zien. Aan het einde van de dag rond 4 uur ging ik weg bij mijn project en vertelde een van de leraren dat de zoon net overleden was.

Komende zondag om 07:00 ga ik samen met de meiden uit mijn huis 7 km hardlopen om geld op te halen voor Tuberculose. Deze run is ter ere van de verjaardag van de koning. Iedereen die mee doet betaald 10.000 shilling (2,50) en dit geld gaat naar onderzoek voor Tuberculose.

Ondanks veel heftige ervaringen geniet ik nog van elke dag hier. Nog MAAR 2 maanden te gaan…. De tijd vliegt.

‘’children learn more from what you are than what you teach’’

Liefs,

Wies