Het gevoel van machteloosheid & mijn laatste dag project!

Afgelopen dinsdag na mijn project zat ik op de boda boda naar huis toen ik langs de weg een klein meisje (ik schat haar rond de 2 jaar) zag zitten met een grote wond op haar wang, tranen die langs haar wangen liepen en dan zat ze ook nog midden in haar eigen ontlasting.

Er zijn heel veel straat kinderen en inmiddels geaccepteerd dat je ze niet allemaal kan helpen en het eigenlijk juist moet negeren om de straat kinderen niet te stimuleren, het is namelijk zo dat de kindjes die langs de weg zitten te bedelen door de moeder daar worden neer gezet. De moeder gaat zelf ergens een stuk van de kinderen vandaan zitten, dag in dag uit…

Na dat ik langs was gereden vroeg ik me af wat ik nou eventueel zou kunnen doen in deze situatie en kwam tot de conclusie dat je eigenlijk machteloos bent. Je mag het kindje niet zomaar meenemen en naar de politie gaan is hoogstwaarschijnlijk een onbegonnen zaak. Dit kindje zag er zo verwaarloost uit dat ik het niet kon laten om wat te doen. Ik heb wat te eten langs de weg gekocht en ik had een ehbo setje in mijn tas. Toen ik bij het kindje kwam heb ik de wond een beetje ontsmet en haar de soda en het eten gegeven. Nadat ik het had gegeven leek het me het beste om weer te gaan maar toen kwamen er 5 andere straat kinderen waar van 2 wat oudere meisjes. Die meisjes namen het eten en de soda, ik vraag waar ze naar toe gaan en ze vertellen me dat alles wat ze krijgen ze dat naar de moeder moeten brengen. Ik zei tegen haar ‘jullie eten het nu met zijn alle hier op anders neem ik het weer mee’. Vervolgens hebben ze het met zijn alle opgegeten.

Donderdag 4 mei

Laatste dag op mijn project, snikkkkkkk….!

‘de tijd vliegt als je het leuk hebt’

Afgelopen donderdag was de afsluitende sport dag op mijn project. Al weken zijn we bezig met sport activiteiten bedenken zodat elk kind iets van een sportactiviteit kan laten zien op deze dag. Denk aan activiteiten als een rolstoel race, walker race, water race met de spastische kindjes, hoelahoepen zonder armen enzovoort.

Ik zal wat leuke foto’s in de fotoserie zetten zodat jullie een idee krijgen!

Ik vond het heel bijzonder om wat ouders van de kinderen te zien. Een gehandicapt kind zijn en hebben in Afrika is best wel een heftige opgave. Juist daarom zo mooi om te zien dat ook hier ouders zo trots kunnen zijn op hun kind maar helaas ook ouders die hun kinderen kwamen ophalen waaraan je zag dat het een grote last op hun schouders is.

Woensdag hebben we met alle medewerkers van de school bij elkaar gezeten om de sportdag te bespreken en afgesproken dat we de volgende ochtend om 07:00 aanwezig zouden zijn om alles klaar te gaan zetten. Ik had er natuurlijk al rekening mee gehouden dat als ik om 08:00 zou komen ik nog steeds te vroeg zou zijn en dat bleek, ik was er om 07:45 en we begonnen met klaar zetten om 08:30. Weer even een typisch Afrikaans moment! Een super mooie dag met een lach en een traan maar wat ben ik blij dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen op dit project.

Als laatste ben ik bezig met de sponsoring voor de Hepatitis B inentingen voor de kinderen en de huismoeders van het project.

Hepatitius B is de afgelopen jaren in groot probleem geweest in Uganda maar is nu wel over de piek heen gelukkig maar dat neemt niet weg dat het goed is om de kinderen deze vaccinatie te geven. Ik ben aan het kijken of ik dit voor elkaar kan krijgen d.m.v. sponsoring. Maandag heb ik een afspraak bij Unepi om duidelijkheid te krijgen over de precieze kosten.

De laatste weken ben ik aan activiteiten aan het organiseren op een straat kinderen project, vooral sporten en actief bezig zijn kan je deze kinderen goed mee bezig houden. Volgende week ga ik met een ander Nederlands meisje 3 dagen mee lopen bij haar straat kinderen project. Deze laatste weken gaan zo veeeel te snel! Wat een onvergetelijke tijd heb ik hier…!!

Nogmaals wil ik iedereen bedanken die mij gesponsord hebben waardoor ik nu deze onvergetelijke ervaring altijd bij me draag.

Heel veel liefs,

Wies