Machteloosheid & laatste dag project

Het gevoel van machteloosheid & mijn laatste dag project!

Afgelopen dinsdag na mijn project zat ik op de boda boda naar huis toen ik langs de weg een klein meisje (ik schat haar rond de 2 jaar) zag zitten met een grote wond op haar wang, tranen die langs haar wangen liepen en dan zat ze ook nog midden in haar eigen ontlasting.

Er zijn heel veel straat kinderen en inmiddels geaccepteerd dat je ze niet allemaal kan helpen en het eigenlijk juist moet negeren om de straat kinderen niet te stimuleren, het is namelijk zo dat de kindjes die langs de weg zitten te bedelen door de moeder daar worden neer gezet. De moeder gaat zelf ergens een stuk van de kinderen vandaan zitten, dag in dag uit…

Na dat ik langs was gereden vroeg ik me af wat ik nou eventueel zou kunnen doen in deze situatie en kwam tot de conclusie dat je eigenlijk machteloos bent. Je mag het kindje niet zomaar meenemen en naar de politie gaan is hoogstwaarschijnlijk een onbegonnen zaak. Dit kindje zag er zo verwaarloost uit dat ik het niet kon laten om wat te doen. Ik heb wat te eten langs de weg gekocht en ik had een ehbo setje in mijn tas. Toen ik bij het kindje kwam heb ik de wond een beetje ontsmet en haar de soda en het eten gegeven. Nadat ik het had gegeven leek het me het beste om weer te gaan maar toen kwamen er 5 andere straat kinderen waar van 2 wat oudere meisjes. Die meisjes namen het eten en de soda, ik vraag waar ze naar toe gaan en ze vertellen me dat alles wat ze krijgen ze dat naar de moeder moeten brengen. Ik zei tegen haar ‘jullie eten het nu met zijn alle hier op anders neem ik het weer mee’. Vervolgens hebben ze het met zijn alle opgegeten.

Donderdag 4 mei

Laatste dag op mijn project, snikkkkkkk….!

‘de tijd vliegt als je het leuk hebt’

Afgelopen donderdag was de afsluitende sport dag op mijn project. Al weken zijn we bezig met sport activiteiten bedenken zodat elk kind iets van een sportactiviteit kan laten zien op deze dag. Denk aan activiteiten als een rolstoel race, walker race, water race met de spastische kindjes, hoelahoepen zonder armen enzovoort.

Ik zal wat leuke foto’s in de fotoserie zetten zodat jullie een idee krijgen!

Ik vond het heel bijzonder om wat ouders van de kinderen te zien. Een gehandicapt kind zijn en hebben in Afrika is best wel een heftige opgave. Juist daarom zo mooi om te zien dat ook hier ouders zo trots kunnen zijn op hun kind maar helaas ook ouders die hun kinderen kwamen ophalen waaraan je zag dat het een grote last op hun schouders is.

Woensdag hebben we met alle medewerkers van de school bij elkaar gezeten om de sportdag te bespreken en afgesproken dat we de volgende ochtend om 07:00 aanwezig zouden zijn om alles klaar te gaan zetten. Ik had er natuurlijk al rekening mee gehouden dat als ik om 08:00 zou komen ik nog steeds te vroeg zou zijn en dat bleek, ik was er om 07:45 en we begonnen met klaar zetten om 08:30. Weer even een typisch Afrikaans moment! Een super mooie dag met een lach en een traan maar wat ben ik blij dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen op dit project.

Als laatste ben ik bezig met de sponsoring voor de Hepatitis B inentingen voor de kinderen en de huismoeders van het project.

Hepatitius B is de afgelopen jaren in groot probleem geweest in Uganda maar is nu wel over de piek heen gelukkig maar dat neemt niet weg dat het goed is om de kinderen deze vaccinatie te geven. Ik ben aan het kijken of ik dit voor elkaar kan krijgen d.m.v. sponsoring. Maandag heb ik een afspraak bij Unepi om duidelijkheid te krijgen over de precieze kosten.

De laatste weken ben ik aan activiteiten aan het organiseren op een straat kinderen project, vooral sporten en actief bezig zijn kan je deze kinderen goed mee bezig houden. Volgende week ga ik met een ander Nederlands meisje 3 dagen mee lopen bij haar straat kinderen project. Deze laatste weken gaan zo veeeel te snel! Wat een onvergetelijke tijd heb ik hier…!!

Nogmaals wil ik iedereen bedanken die mij gesponsord hebben waardoor ik nu deze onvergetelijke ervaring altijd bij me draag.

Heel veel liefs,

Wies

Ervaringen om nooit meer te vergeten...

30 maart 2017

2 maanden geleden werd bekend dat er een sponsor gevonden was voor een stand correctie aan voeten en benen van 8 kinderen van dit project. Afgelopen donderdag 30 maart zijn we met die 8 kinderen naar het ziekenhuis gegaan. Toen we de kinderen uit de klas haalden om naar het ziekenhuis te gaan kwamen we (ik en een andere vrijwilliger) erachter dat de kinderen er niet van op de hoogte waren. Een aantal van hen zijn te jong om het te begrijpen maar de oudere kinderen die het begrepen waren natuurlijk in shock.

Aangekomen in het ziekenhuis met de Matatu (minibus voor 9 personen maar 15 past ook… vinden ze) hebben we met de kinderen zitten wachten en ze gerustgesteld dat die dag de operatie nog niet zou zijn maar de dag erna. Alle kids werden één voor één bekeken door de arts door alleen een keer langs te lopen en dan schreef hij op wat er moest gebeuren. Vervolgens kwamen de ouders van de kinderen die in het ziekenhuis moesten blijven omdat die de volgende dag geopereerd werden. Als de kinderen geopereerd konden worden dan moet een van de ouders of een verzorger komen om te tekenen en bij de kinderen te blijven voor 2 weken. Bij 6 kids was dit het geval maar bij 2 jongens helaas niet. Ik heb hun verhalen hieronder beschreven.

Kato Tobius:

Kato is een jongen van 16 jaar oud. Hij zit nu in Primary 7 en gaat hoogstwaarschijnlijk dit jaar slagen want het is een slimme jongen! Het enige wat hem in de weg staat waarom hij niet naar een reguliere school kan is de Z vorm in zijn linker voet waardoor hij mank loopt. Hij was een van de jongens die deze operatie gesponsord kreeg. Toen we in het ziekenhuis zaten kwamen zijn ouders niet opdagen. We hebben ze een aantal keer gebeld waarop uiteindelijk de vader zei dat die onderweg was. Na 5 keer bellen en 1,5 uur verder was zijn vader nog steeds nergens te bekennen. Vanaf dat moment kreeg Kato tranen in zijn ogen (inclusief mijzelf) maar probeerde hij het weg te slikken. Emoties tonen in Afrika is niet zo van zelfsprekend. Uiteindelijk zei zijn vader dat die toch niet kon komen dus vroegen we of hij iemand anders kon sturen. Hij zou ons terug bellen om te laten weten of dat was gelukt maar helaas heeft hij nooit terug gebeld. Ik heb een tijdje met hem zitten praten maar op alle vragen die ik stelde (is er geen geld voor vervoer naar het ziekenhuis? Kunnen de ouders geen vrij krijgen van werk? Heb je een oom of tante in de buurt wonen? Enz.) kreeg ik niet echt een antwoord. Het was een gevoelig onderwerp. Ik heb toen gevraagd aan de ergotherapeut die mee was of hij iets wist over het leven van zijn ouders en hij vertelde me dat ze niet heel actief zijn met hem. Dat was dan ook de reden dat hij ze een aantal weken geleden al had ingelicht over deze operatie zodat ze iets konden regelen voor hem. Maar nee. Je wilt geen oordeel trekken natuurlijk maar dit maakt mij zo kwaad en verdrietig van binnen.

Kato; ‘my parents disappointed me’

Cizza Maxime:

Cizza is een jongen van 19 jaar oud. Hij zit nu in Primary 6 en stroomt dit jaar in bij primary 7 omdat hij goede resultaten heeft. Cizza heeft constant een stekende pijn in zijn boven been vanwege een infectie. Aan deze infectie moet hij geopereerd worden anders bestaat de kans dat zijn been geamputeerd moet worden. De infectie begon in zijn knie en heeft zich nu uitgebreid tot in zijn bovenbeen en mocht er niet snel wat gebeuren dan kan de infectie ook aan slaan op de rest van zijn lichaam, levensgevaarlijk dus. Ook zijn ouders zijn vaak gebeld en dit verhaal is aan ze uitgelegd maar haast hebben ze niet. De ouders zeiden dat ze tijd zouden maken de volgende keer dat deze kans zou komen. Ook nadat de ergotherapeut ze heeft gebeld en uitgelegd hoe hard deze operatie nodig is voor hem..

Cizza; ‘I can still live my life with one leg’

5 April 2017

Umar (de ergotherapeut waar ik veel mee samen werk) vroeg aan mij of ik in de middag mee wilde naar het ziekenhuis om de zoon van de schoonmaakster van het project te bezoeken. Hij vertelde me dat hij ziek was. Mijn verwachting was dat hij daar naar toe ging als ergotherapeut om iets te betekenen voor die jongen. We stapte in het busje en ook 5 leraren stapten in om mee te gaan dus toen begon ik me af te vragen wat er precies met hem aan de hand was. Ik vroeg aan Umar wat voor ziekte hij precies had en hij vertelde me dat hij Tb(Tuberculose) had. Ik wist daar eigenlijk heel weinig over dus wist ik niet wat ik kon verwachten.

Aangekomen in het ziekenhuis treffen we een huilende moeder aan in de gang. De leraren gaan om haar heen staan, ik houd een beetje afstand, en voordat ze beginnen te bidden zegt Umar ‘kom je erbij staan we gaan bidden’. Nog niet wetende hoe erg de situatie is. Na het bidden vraag ik aan Umar hoe erg de situatie is en hij verteld me dat hij echt op sterven ligt. Vervolgens nodigt de moeder ons uit om de kamer waar haar zoon (24 jaar) ligt en ik houd me op de achtergrond en loop niet gelijk mee. De moeder ziet dat en zegt dat ook ik mee moet komen. We liepen de kamer in en ik zie een jonge jongen met een zuurstofmasker vechten voor zijn leven. Hij kijkt mij aan en wat vond ik dat erg zeg... Hij sloeg met een hand hard op zijn bed omdat zijn zuurstof op bleek te zijn dus die moest snel verwisseld worden. Ik liep al snel de kamer uit waarop de rest volgende maar eigenlijk niemand die emotie toonde. De moeder van de jongen was erg verdrietig maar niemand die haar een knuffel gaf. Aan de andere kant waren de meeste leraren er wel voor haar en dat vond ik mooi om te zien. Aan het einde van de dag rond 4 uur ging ik weg bij mijn project en vertelde een van de leraren dat de zoon net overleden was.

Komende zondag om 07:00 ga ik samen met de meiden uit mijn huis 7 km hardlopen om geld op te halen voor Tuberculose. Deze run is ter ere van de verjaardag van de koning. Iedereen die mee doet betaald 10.000 shilling (2,50) en dit geld gaat naar onderzoek voor Tuberculose.

Ondanks veel heftige ervaringen geniet ik nog van elke dag hier. Nog MAAR 2 maanden te gaan…. De tijd vliegt.

‘’children learn more from what you are than what you teach’’

Liefs,

Wies

Nieuw project: Kampala school for physically handicapped

Lieve allemaal,

Vanwege veel drukte en het overlijden van oma is het een tijdje geleden dat jullie een blog van mij hebben gezien. Op 31 januari werd ik s’ochtends door pap en mam gebeld dat het nu toch wel erg slecht ging met oma en ik naar tickets moest gaan kijken. Nog geen 2 uur later was mijn ticket voor de avond vlucht geboekt. Vlak voordat ik in de taxi stapte om naar het vliegveld te gaan belde mama dat oma heel rustig in de armen van tante lolly en mama was ingeslapen. De begrafenis was echt een heel erg mooi afscheid maar wat zullen we oma missen!

Na de eerste dag op mijn nieuwe project was ik gelijk verliefd op dit project! Het is een school voor kinderen met een lichamelijke handicap maar de afgelopen jaren zijn er ook veel kinderen met het syndroom van down, autisme en andere verstandelijke beperkingen bij gekomen. Er zitten ongeveer 150 kinderen op de school waarvan 90% daar ook slaapt. Ze gaan hier naar school in termijnen van 3 maanden en dan gaan ze een maand naar huis. S’ochtends heeft Frank (coördinator doingood) mij voorgesteld op dit project en middags ben ik mee gaan kijken in de klassen. Die middag na de lunch ging ik naar Primary 6 om kennis te maken met de kinderen. Ze hadden wel 100 vragen over waar ik vandaan kom. Toen we op het onderwerp 'gehandicapt' kwamen vertelde ik dat mijn oom zowel lichamelijk als geestelijk gehandicapt is waarop een meisje uit die groep zegt 'maar in europa heb je toch een pilletje waardoor je niet meer gehandicapt bent'. Ik schrok daarvan dus heb ik die middag thuis een powerpoint presentatie op mijn laptop gemaakt met foto's van gehandicapte kinderen die ik in mijn afgelopen stages heb begeleid en daarbij uitgelegd dat je een handicap niet altijd aan de buitenkant kan zien. De meeste kinderen van die groep begrepen het daarna maar tot nu toe is er nog steeds een jongen in die groep die denkt dat er echt een pilletje is.

Ik werk vooral samen met Umar, hij is de ergotherapeut op dit project en hij heeft veel kennis over de omgang met dit soort kinderen dus als ik er even niet uit kom kan hij mij heel goed helpen. Hij heeft mij 8 kindjes toegewezen waar ik mee aan de slag ga. Dit zijn vooral kindjes met concentratie en gedrag problemen. Elke dinsdag is er 'TAC PAC' (stimuleren van zintuigen d.m.v. snoezelen) en op donderdag gaan we zwemmen met een groepje kinderen. Vrijdag ochtend gaan we de klassen rond om te kijken of er problemen zijn met de rolstoelen en daarna gaan we het (proberen te) repareren. Er zitten veel gaten in de paden op het project dus ik wil de komende tijd gaan kijken of ik ze kan helpen met de financiering zodat ze deze gaten kunnen vullen en de rolstoelen niet meer zo makkelijk omvallen.

Ik vind dit project o.a. zo bijzonder vanwege de mensen die er werken. Voor mensen met een handicap is het leven in Afrika kneiter hard. De mensen die op dit project werken geven geen oordeel maar proberen de kinderen echt wat bij te leren. Op de jongste groep werkt o.a. Isabel, zij komt uit Nederland maar woont in Uganda en werkt al 3.5 jaar als vrijwilliger op dit project.

Volgende week komen mam en tant naar Uganda, ik kijk er naar uit om ze alles te laten zien hier. Vandaag ben ik al op de helft van dit avontuur, zo'n gave ervaring die voorbij vliegt!

'Be the change that you wish to see in the world -Mahatma Gandhi'

Eerste weken, eerste indrukken

Vrijdag 2 dec om 05:30 kwam ik aan in het appartement waar ik de komende maanden ga verblijven. 6 van de 7 andere meisjes waarmee ik nu woon gingen die ochtend net weg om tot en met zondag op safari te gaan. Dus het eerste weekend was heel rustig met zijn tweeën. Die zaterdag heeft de coördinator, Frank, van doingoood mij een rondleiding door Kampala gegeven om vooral kennis te maken met de Boda Boda (HET vervoersmiddel hier, een scooter/motor taxi) Het eerste ritje op de Boda Boda vond ik mega eng, geen stoplichten te bekennen en met al die matatus’s (minibusjes) en Boda’s is het echt een gekkenhuis. Iedereen rijdt op de millimeter langs en door elkaar heen.

Zondag avond kwam iedereen terug van de safari en heb ik vooral met Myrthe gesproken. Zij zit al 1,5 maand op het project wat ik vanaf maandag ook ga doen. Ze vertelde mij dat de kinderen geen luiers of iets vervangend dragen dus dat het project daardoor best wel heftig is. Ze was heel enthousiast over de kinderen en mensen die daar werken dus ik ben benieuwd naar maandag!

Maandag 5 december ben ik voor het eerst naar mijn project gegaan.

Op de boda ging ik samen met Frank naar het project, hij heeft mij een rondleiding gegeven en kennis laten maken met de mensen die op het project werken. Ik ben die middag gebleven om mee te kijken hoe de dag verloopt. Myrthe zit al een tijd op het project dus ook zij heeft mij afgelopen weken veel kunnen vertellen over het project.

Stel je voor:

Er liggen 10 baby’s op een kleed allemaal zonder luier of iets vervangend. Je kan je waarschijnlijk nu al voorstellen hoe dat zal zijn. De ‘mommy’s’ die daar werken zijn constant bezig met het wassen en omkleden van de baby’s.

Ook ik was de eerste week vooral bezig met het schoon maken van de kindjes. Nu 3 weken later ben ik me ook meer aan het focussen op de oudere kinderen en proberen we elke dag een leuke activiteit met de kinderen te doen zoals dansen, liedjes zingen, kleuren, krijten, spelletjes met een bal enz.

Afgelopen week is er een klein baby’tje van 3 weken op ons project overleden. Dit kindje was gevonden in een wc gat waardoor hij een ontsteking heeft opgelopen aan zijn navel. Of dit uiteindelijk de doodsoorzaak is geweest weten ze niet zeker. Er zijn een aantal kindjes op dit project die door de politie in een wc gat gevonden zijn. Ook zijn er veel kindjes die geboren zijn door prostitutie en in het ziekenhuis worden achtergelaten door de moeder. Van sommige kindjes weten ze het verhaal niet en die worden vaak gevonden tussen het afval langs de weg….

Buiten alle hartverscheurende verhalen is het een heel mooi project waar goed voor de kinderen wordt gezorgd en mijn hulp heel erg welkom is. Laatst zijn Myrthe en ik samen mee geweest naar het ziekenhuis met 3 babytjes. Myrthe en ik kregen allebei een hele korte uitleg van ongeveer een zin en daaruit konden we opmaken dat we vaccinaties moesten gaan halen. We werden een soort van ‘gedropt’ en moesten zorgen dat de kindjes de vaccinaties kregen die nog open stonden op het blaadje dat we kregen…..

Het duurde natuurlijk allemaal heel erg lang maar uiteindelijk is het goed gegaan.

Zondag 25 december:

Myrthe en ik hebben de afgelopen 2 weken een plan gemaakt hoe we ons steentje kunnen bij dragen om de kinderen en de ‘mommy’s’ een mooi kerst feest te laten vieren. We hebben ons sponsor geld gebruikt om een ‘special meal’ voor de kinderen van ons project te regelen (kip, vlees, macaroni, rijst, cola, fanta enz) en de versiering zoals bv de kerstboom. Sochtends om 08:00 waren we op het project want we zouden om 08:30 vertrekken naar de kerk, maar goed we zijn in Afrika dus dat werd 11:00 uiteraard. Rond 15:00 waren we weer terug op ons project en werd de lunch klaar gemaakt… (je koopt hier levende kippen en geiten en die moet je dan zelf slachten).

Ook hadden we een grote taart voor de kinderen geregeld, die zie je voorbij komen in de foto’s.

Ons kerst cadeau voor de kinderen is een dagje naar de dierentuin. Op maandag 9 januari gaan we met 20 kinderen daar naar toe. De meeste kindjes zijn (buiten ziekenhuis bezoeken) nog nooit buiten het terrein van het project geweest dus dat zal zeker een heel groot succes worden!

Samen met 8 andere Nederlandse vrijwilligers hebben we Oud&Nieuw gevierd bij het Sheraton hotel. Iedereen een heel gelukkig nieuwjaar!

Liefs,

Wies

Hoe ziet mijn tijd in Uganda eruit?

Lieve sponsoren,

Graag wil ik jullie een update geven over mijn plannen voor Uganda.

Het project waarvoor ik zou gaan werken gaat helaas niet meer door. De organisatie stond niet meer achter het beleid van dit weeshuis. Zij hebben mij toen een ander project aangeboden. Mijn vader moest voor zijn werk in Uganda zijn en kon dus meteen dit project gaan bekijken. Het was een mooi project waar ze mijn hulp hard nodig hebben maar, doordat de omgeving niet veilig genoeg was en ik daar echt alleen zou komen te zitten, vonden mijn ouders dit geen goed idee (blijkbaar willen ze nog niet van mij af…).

Ik ben toen gaan bellen meteen andere organisatie en die hebben mij gelijk geholpen met het vinden van een nieuw project (Doingoood,http://www.vrijwilligerswerk-afrika.nl).

Nog geen week later was het duidelijk wat ik ga doen de komende maanden en heb ik mijn ticket kunnen boeken!

Op 1 december vlieg ik naar Uganda en ga ik de eerste 2 maanden werken in een crisisopvang voor baby's/jonge kinderen die uit extreem arme gezinnen komen. Het streven is om de kinderen terug te plaatsen bij de familie van het kind. Mocht dit niet mogelijk zijn dan is adoptie een optie (http://www.vrijwilligerswerk-afrika.nl/projecten-doingoood/kitebi-baby-care/).

De 3 maanden daarna ga ik werken op een school voor kinderen met een handicap. De klassen op deze school zijn, met 35 kinderen, extreem groot dus alle hulp is hard nodig om de ontwikkeling van de kinderen zo goed mogelijk te stimuleren. De kinderen gaan hier naar school in termijnen van 3 maanden, ze slapen dan ook bij de school. Na die 3 maanden hebben ze een aantal weken vrij, dan gaan de kinderen terug naar hun familie (http://www.vrijwilligerswerk-afrika.nl/projecten-doingoood/school-voor-gehandicapte-kinderen/).

Daarna heb ik nog een maand open om te kijken of ik wat meer kan gaan zien van het land of dat ik misschien nog naar een ander project ga.

De komende 2 maanden zal ik nog veel gaan werken om het budget helemaal rond te krijgen.

Ik wil iedereen heel erg bedanken die mij hebben gesponsord…..want door jullie komt mijn droom uit: namelijk kinderen met een rugzakje helpen!!

Liefs,

Wies

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Groetjes,

Wies